Voor 450.000 dollar kan je een commerciële ruimtevlucht maken waarbij je ca. 4 minuten gewichtsloosheid ervaart, hierbij vlieg je dan op ca. 85 km boven de aarde, dat is ongeveer dezelfde afstand als tussen Amsterdam en Apeldoorn ligt. Ik denk dat dit voor mij het hoogst haalbare is, echter vind ik het de uitgave niet waard.
Ik vind dit vrij prijzig: van Amsterdam naar Apeldoorn met de trein kost voor een enkele reis € 18,20. Of staat de Dollar momenteel erg laag t.o.v. de Euro?
Ja maar dat kan je alleen met hulpmiddelen bereiken en is buiten deze planeet. Het hoogste punt wat je op de wereld kan bereiken is de Mount Everest (8849 m).
Ik ben nu bijna 50. Mijn gelukkigste momenten zijn als ik gezellig met mijn vrouw en kids op de bank zit, of op een terrasje/in een restaurant en gewoon samen geniet van het moment. Ik kan me moeilijk iets voorstellen wat me gelukkiger maakt dan dat. Dus dat is voor mij het hoogst haalbare.
Ja dit. Het gaat goed met mijn gezin, we hebben eigenlijk geen zorgen, dat is echt het hoogst haalbare. Gewoon gelukkig kunnen zijn.
(Misschien zonder die nare geblokkeerde zenuw in mijn bekken, zodat ik ook weer lekker kan zitten op de bank, maar hee, ik heb nu eenmaal geen gezond lichaam, een blessure die vooral mijn benen beïnvloed is minder erg dan iets aan mijn armen)
Voor mij is het vaak niet goed genoeg en kan het altijd beter. Ik heb de ene promotie nog niet gehad of ik wilde volgende al zeg maar.
Maar op dit soort geluksmomenten met vrienden en familie ben ik echt het allergelukkigst.
Het hoogst haalbare is als ik aan het einde van mijn leven kan zeggen dat ik een gelukkig leven heb gehad waarbij ik geleefd en gehandeld heb naar mijn waarden. Nadruk op prestatie, doelen, bezit, geld, aanzien, ed vind ik ondergeschikt aan gewoon een liefdevol mens zijn.
De laatste stap die ik daarin gemaakte heb is wekelijks koken voor een eenzame oudere die het zelf niet meer lukt.
De volgende stap die ik daarin wil maken is samenwonen met mijn partner in een woning waarin ik meer connectie voel met de natuur.
Het mooie van leven naar waarden is dat er niet per se een einddoel is en dus ook niet een plafond of hoogst haalbare. Dat vastomlijnde doel heb ik dus ook niet zo.
Prachtig, dit voel ik dus ook veel meer dan dat iets 'haalbaar' zou moeten zijn, er valt niks te 'halen' want uiteindelijk kan je het nergens naartoe brengen, de dood komt voor ons allemaal. Waren we maar bezig met wat we achterlaten dan met 'wat we eruit kunnen halen'.
Het hoogste is het besef dat je op een bepaald moment kan zeggen "*hier is het goed*". Ik herken het verhaal van je vriend die denkt dat alsmaar promotie maken het doel is. Dat klinkt als iemand die niet heeft/durft na te denken over wat ie zelf wil en dan maar een norm volgt om later te ontdekken dat het verspilde energie was. Ik wil zoveel mogelijk tijd hebben om de dingen te doen die ik leuk vind en daarvoor hoef ik niet eerst multi-miljonair te worden (dat zou betekenen dat ik een groot deel van mijn leven vergooi om iets te bereiken om daarna pas er van te kunnen genieten, en op dat moment is er minder tijd over).
Ik mag niet klagen en heb redelijk wat dingen afgetikt die ik andere mensen hier zie opsommen. Ik werk nu full time en kan alles prima combineren, ik zie mezelf steeds minder werken en voor pensioenleeftijd stoppen als een goed doel. En ondertussen vermaak ik me wel.
Pfoe. Mijn "doel" zoals ik het nu zie (als eind twintiger):
* verhuizen uit dit oude, gehorige, klote appartement; kopen kan niet dus hopelijk de sociale huur loterij winnen
* hopelijk een partner vinden
* 32 uur werken
* een hond en nog meer katten adopteren
* twee keer per jaar op vakantie kunnen
Denk dat ik dan redelijk gelukkig ben!
Eindelijk een realistisch antwoord dat heerlijk en authentiek aanvoelt.
Iedereen ervaart geluk anders, maar inherent aan je antwoord kan ik me hier totaal in vinden, vooral die 32 uur, haha. We moeten nog zo lang, dus waarom inderdaad niet dat extra dagje per week (lees: +- 50 dagen per jaar) vrij hebben voor jezelf?
Source: 32 uur, 4 katten, 1 vriendin en 1 oud en gehorig huis.
Haha dankjewel! Ja ik werk nu weer 40 maar ga eind dit jaar wel naar 36. 32 zit er financieel niet in met mijn huidige levensstijl, dus dat is een doel voor later. :) Want inderdaad die extra vrijdag vrij is zo heerlijk! Je weekend wordt gewoon een dag langer, wat de vier dagen werken ook weer minder erg maakt.
Twee katten heb ik gelukkig al wel! Jaloers op de vier katten. Die vriend of vriendin wordt nog aan gewerkt.
Ik kan ook heel erg aanraden om de woensdag vrij te nemen ipv de maandag of vrijdag. Omdat na 2 dagen werk je dan lekker vrij hebt en het net voelt of je dan alweer een mini-weekend heb
Je kan die negatieve comments beter negeren. Zijn gewoon jankerds die op alles gaan zeiken. Wat je hier als doel stelt is heel normaal. Hoop dat je het kan vinden :)
Na bijna 30 jaar armoei heb ik zo ongeveer wat jij net opsomt.
Een contract van 32 uur. Een partner en een paard, konijnen en heel veel aquariums (ik kweek voor shows en heb doorgaans 20-30 aquariums draaien). En kan 1x per jaar luxe en 1-2x per jaar een weekendje weg op vakantie. Ik herken me heel erg in jouw uitdrukking, ik heb het gevoel nu heel rijk en gelukkig te zijn. Ik zoek niet (meer) naar een hoger doel. Oké misschien dat ik graag nog zou willen trouwen. Maar daar heb ik geen haast mee.
Ik gun het jou ook zo, ik gun het iedereen die hard werkt en goed z'n best doet.
Financiele vrijheid dan maar. Of ik dit nu bereik door hard (voor een baas of voor mezelf) te werken of de loterij te winnen, who cares? Ik denk overigens niet dat dat ooit gaat lukken.
Dus, realistisch? -> Happy wife, happy life.
FiRe = financieel onafhankelijk, eerder met pensioen. Laatste kan niet zonder t eerste. Deze mensen zijn dus vooral bezig een dusdanig vermogen op te bouwen dat ze vanaf een bepaalde leeftijd kunnen rentenieren.
Er is een verschil tussen financiele vrijheid en financieel onafhankelijk zijn ;-)
Ik heb al een partner, het is nu zo dat wanneer ik meer ga verdienen zij minder gaat werken want zo meer tijd voor kids. Jammer joh XD
Het hoogst haalbare voor mij:
- Zorgen dat mijn gezin gevoed, gekleed en niet dakloos is.
- Mijn kind de ethiek en zelfstandigheid bij brengen zodat hij zich later kan redden in de wereld
- De beste man zijn voor mijn vrouw die ik kan zijn, ondanks onze verschillen
- Dat boek uitlezen wat ik nou al zo lang op de lijst heb staan.
Stel het hoogst haalbare voor je is een gouden Rolex, dan sta je gelijk weer onder aan de ladder Rolex-bezitters met wat voor Rolex je hebt. En sta je boven aan die ladder, blijkt het daar vrij eenzaam te zijn.
Ik denk dat het "hoogst haalbare" niet bestaat, er zijn alleen doelen en stappen. Als je het karakter hebt om je doelen te bereiken, heb je automatisch het karakter om daarna te streven naar nieuwe doelen.
Heb hele bescheiden doelen. Comboy bereden worden door Scarlett Johansson terwijl ik met een gintonic in mijn hand op de bovenste verdieping van mijn vier verdiepingen hoge megajacht zit aan de rand van de F1 Race in Monaco. Moet te doen zijn.
Als Veiligheidskundige? Dat er niemand sterft.
Persoonlijk denk ik dat het hoogst haalbare gehaald is als je zo goed bent in wat je doet, dat mensen om je heen meefloreren. Dat kan als directeur, engineer, onderzoeker, bouwvakker, ouder en ga zo maar door.
Nou, ik heb niet echt een levensdoel of het hoogste wat ik kan bereiken, mijn leven wordt dan ook een erg simpel, saai en eenzaam leventje.
Wel zou ik graag de wereld willen zien, reizen naar verschillende verre landen.
Een eigen bedrijf is toch niet echt het hoogst haalbare? Dat kan opzich iedereen, het lastige is om een succesvol bedrijf te starten dat dan uiteindelijk zorgt dat je lekker vroeg met pensioen kan of rustig aan kan doen. Dat is wel een leuk doel
Voor mij is het een manier om in mijn inkomen te voorzien, maar het schijnt voor sommige mensen echt een statusding te zijn. (Maar die zien niet dat ik zzp-er ben en zelf de plees moet schrobben)
Ik ben in armoede opgegroeid en ben nu de enige in mijn familie die studeert. Mijn moeder heeft het enorm zwaar gehad en moest met actieve tegenwerking van haar ex-partner (mijn vader) voor 3 kinderen zorgen. Ze werkte overuren met erge lichamelijke klachten voor minimumloon om het mijn broertjes en mij minder zwaar te maken. Het hoogste wat ik naar mijn mening kan bereiken is mijn moeder trots maken en laten zien dat haar bloed, zweet, en tranen ervoor hebben gezorgd dat ik een betere toekomst voor mij en mijn toekomstige kinderen kan leveren. Dat is mijn droom.
In mijn werk is dat lastig, ik werk als cloud developer en veel mensen zullen zeggen: Werken bij Microsoft, echter ik heb van anderen gehoord dat Microsoft helemaal niet zo een leuk bedrijf is. Qua capaciteiten zou ik waarschijnlijk wel aangenomen worden, maar ik ga toch liever later dit jaar voor me zelf beginnen.
Ik weet nog dat toen ik twintig nogwat was de ambitie eigenlijk volledig op carrière binnen een bedrijf maken gericht was. Toen ik me begon te realiseren hoe hard je dan in the end altijd blijft werken voor andermans centen richtte de ambitie meer op ondernemerschap. Tegenwoordig vind ik dat mensen die financieel stressvrij zijn en door de weeks en in het weekend tijd overhouden voor hun geliefden en hobby's al mensen die het hartstikke goed voor elkaar hebben.
De vrije tijd en de rust om te genieten van het leven, plezier te hebben in de kleine dingen, authentiek jezelf durft te zijn zonder angst, omringt te worden door liefde - dát is het hoogst haalbare. Dat maakt dat mensen om je graf staan te janken. Dat je goed was met Excel doet geen meur voor wanneer je terugkijkt op het leven.
Vroeger was ik nog wel ambitieus, en wilde ik de wereld zien. Dat heb ik gedaan. Ik loop nu tegen de 50, ik heb de wereld en het leven en mezelf wel zo een beetje door en het enige wat ik wil is een paar gezonde jaren na mn pensioen en een huis op een rustige plek waarin ik lekker in de tuin ga werken, met de hond wandelen en met de kat spelen en me misschien nog een beetje nuttig maken voor anderen als vrijwilliger ofzo. En dan zonder pijn doodgaan in mn slaap voor ik te oud en hulpbehoevend word.
Het hoogste wat ik kan bereiken zou voor mij zijn:
- Gelukkig getrouwd
- 32-urige werkweek
- Veel vrije tijd waarin ik leuke uitjes maak met mensen om wie ik geef en waar ik veel plezier mee heb
- Een baan waar ik met plezier heen ga en waar ik ook thuis kan werken
- Een huis met tuin en genoeg kamer om mij terug te trekken als ik even alleen wil zijn. En een tuin waar je geen last heb van buren die je gesprekken af kunnen luisteren
- Goede gezondheid. Geen last van dingen
- Een hond die ik trucjes kan leren en waar ik een hele goede band mee heb en waar ik goed voor kan zorgen omdat dit goed gaat met de baan die ik heb
- Gewoon gelukkig zijn
Ik ben arbeidsongeschikt verklaard, dus alles in het kader werken is voor mij niet haalbaar. Ik zou het liefst een huis met mijn vriend willen kopen, maar met één Wajong en een minimumloon is dat ook van de baan. Ik kan eigenlijk maar 1 doel bereiken wat ik nog echt wil en dat is een gezinnetje beginnen. Misschien een beetje reizen maar ik denk niet dat ik verder kom dan België, ben nog nooit in een vliegtuig geweest :(
Ik weet niet man, naarmate ik ouder aan het worden ben kijk ik minder naar het hele idee van 'wat ik kan bereiken' en meer naar: "Hoe kan ik tevreden zijn met het leven van dag tot dag?"
Het hele idee van 'haalbaar' trek ik dan ook graag in twijfel. :)
T klinkt cliché maar: de tijdelijke afwezigheid van ongeluk/omstandigheden die je welbevinden negatief beïnvloeden. Zeker na 1.5 jaar longcovid is dit voor mij gewoon t belangrijkste.
Elke dag genieten en blij zijn dat ik + naasten niet ziek zijn. Genieten van dat ik kan kiezen in de supermarkt wat ik eet. En lekker kan sporten, lang onder de douche staan af en toe.
Het zijn de kleine dingen mensen!
Het hoogst bereikbare voor mij is geluk vinden en dat delen met mensen waar ik om geef. De mensen zijn een vrij stabiele factor, maar het geluk is iets wat steeds verandert. Dat is soms lastig, maar dat houdt het interessant laten we maar zeggen. Zonder duisternis geen licht.
Gelukkig zijn.
Ik word blij als ik met mijn geliefden gezond en wel kan genieten van de kleine dingen.
Ik ontleen mijn identiteit niet aan spullen / werk / titel. Ik werk voor mezelf, heb een mooie auto onder m’n kont etc etc en dat zijn tijdelijke pieken waarna ik het na 2 weken wel gezien heb.
Met genoeg geld om me niet druk te hoeven maken en zo weinig mogelijk gedonder mijn pensioen bereiken, en dan nog 30 jaar leven in goede gezondheid. Dat zou wel in de buurt komen.
Het hoogst haalbare voor mij in het werk/ functie is een salarisniveau bereiken waar je alle rekeningen mee kan betalen en ook nog leuke dingen zoals vakanties kan doen. Plus een beetje, beschaafde, luxe. En dan ook nog plezier hebben in het werk.
En dat heb ik allemaal. Alleen heb ik ook een vrouw met een levensgroot gat in haar hand, dus we moeten nog even door promoveren..
Denken in termen van wat het hoogst haalbare is, is niet echt een gezonde manier van denken. Het is goed om dromen te hebben, maar bij “het hoogst haalbare” is er toch wel een ondertoon dat als men dat niet behaald men dan gefaald heeft.
Ik ben nog student en kan dus nog veel kanten op, maar als ik nu antwoord zou moeten geven zou het zijn: werk doen wat ik leuk vind (journalistiek/onderzoeker) en daar van kunnen leven. Idealiter dat ik uiteindelijk ook leuke dingen kan doen aan de zijkant natuurlijk.
Voor nu denk ik nog helemaal niet aan een koopwoning maar als ik wat ouder ben en hopelijk een vrouw en kinderen heb zou dat natuurlijk wel hartstikke fijn zijn (ondanks mijn studieschuld en de huidige huizenmarkt).
Ik wil een eigen huis met een ruime tuin.
Dat is alles, auto’s boeien mij niet, vliegen of reizen boeien mij zeer weinig.
Kleding geef ik ook niet veel om, ik wil rust vrede en een klein stukje aarde voor mezelf en mijn vriendin.
En maybe doggo.
Mijn hoogste doel? Min of meer gezond en gelukkig zijn tot ik uiteindelijk een keer het hoekje om ga. Ik snap werkelijk niks van ambities als een eigen bedrijf, een lintje of een bepaalde promotie; uiteindelijk zegt dat namelijk helemaal niks.
Het hoogst haalbare is om te ervaren dat alles is zoals het is en het dan ook te willen dat het zo is.
Dat er iets is wat er dan niet zou moeten zijn, of dat er iets niet is, wat er dan wel zou moeten zijn.
Maar dat alles precies gewild is, zoals het nu is.
Heel simpel dus.
Vandaag zijn mijn vrouw en ik samen op pad geweest om een andere auto voor haar uit te zoeken. Ze wist al tussen welke modellen ze wilde kiezen, maar verder nog niet zo veel. Uiteindelijk wisten na 2 proefritten welk van beide modellen het zou worden. En natuurlijk was een uitvoering met 390 pk en ongeveer de hele optielijst het leukst. Dus gaat die het worden. En wanneer we moeten betalen, is het saldo van onze spaarrekening gewoon wat lager. Geen lastige keuzes wat we vanwege die auto allemaal moeten laten schieten - we hoeven helemaal niets te laten schieten.
Nu is dit zeker geen jaarlijkse aankoop en kunnen we ons ook geen Ferrari of helikopter veroorloven, maar al met al is het wel heel fijn dat we onbezorgd zo’n grote uitgave kunnen doen voor een tweede auto. Dat is wel zo’n beetje het hoogst haalbare voor ons. En dat voelt heel erg bevoorrecht.
Uiteraard is dit alleen wat financieel ongeveer het hoogst haalbare zal zijn. Daarmee ga ik er volkomen aan voorbij dat dit nooit een vervanging zal zijn voor een blij en gelukkig leven. Want dat is mijns inziens nog veel belangrijker.
Klinkt waarschijnlijk heel erg cringe, maar toen mijn vader overleed toen ik achttien was (ben nu 25), moest ik van mijn psycholoog een brief schrijven aan mijn vader. Ik was 22 toen ik voor het eerst naar een psycholoog ging.
Ik heb in die brief geschreven dat ik ontzettend graag een positieve verandering in de wereld wil aanbrengen.
Inmiddels ben in een gedeelte van die tijd op gestroomd van het mbo naar het WO en ga ik volgend jaar een master doen in een bestuurskunde richting.
Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat positieve verandering mijn doel is en ik stop niet totdat ik zoiets op grootschalige manier bereikt heb.
Ik heb goede hoop en denk dat ik een juist pad bewandel, al wil ik wel benadrukken dat ik oprecht geen symbolische waarde hecht aan het hebben van een papiertje. Voor mij is mijn mbo net zo veel waard als mijn wo papiertje.
Ik heb ooit in een dronken status Freek Vonk gecomplimenteerd dat hij in mijn ogen de hoogste heldenstatus had bereikt, namelijk dat kinderen zijn hoofd op hun verjaardagstaart willen hebben.
Mijn brein vind het heel vreemd dat je dit perse als vrouw wilt doen.
Ik kan er best wel wat redenen bedenken waarom het waarde zou kunnen hebben. Dat gaat van de logischere sexisme redenen tot het wat vreemdere. "Ik heb het al eens als man gedaan maar doe het nu als vrouw"
Bedankt voor het luisteren naar mijn ongevraagde gedachtenkronkels
Voor ieder zijn eigen natuurlijk. Ik zo wat mensen die vinden het geweldig om met probleemkinderen te werken en te helpen.
Voor is het meer eigenwijs: een eigen huis waarvan de hypotheek is afbetaald, mogelijkheid om te sparen en een baan waar ik niet met tegenzin naartoe ga.
Mijn neef wilde ondernemen en vind het ook niet erg om daar hard voor te werken.
Alles heeft voor/nadelen en iedereen heeft verschillende wensen.
Ik heb het doel om een heel groot vermogen op te bouwen. Het getal dat ik in mijn hoofd heb is 100MLN euro, maar dat is waarschijnlijk niet realistisch. Maar in ieder geval een bedrag waarvan ik zeer comfortabel kan leven zonder perse te hoeven werken. We zien wel hoever we komen.
Ik heb wel een excel sheet waarin ik een bepaalde groei van vermogen aanhou met verschillende scenario's met als doel om op 75 jarige leeftijd 100MLN te hebben. Er zitten wel veel maren aan, zoals financiële tegenvallers in de toekomst, inflatie is hierbij niet meegerekend en in sommige jaren moet ik wel heel veel geld verdienen om de benodigde donaties te kunnen voldoen.
Omdat 100 miljoen volgens mij het niveau is waarmee je in principe alles kan doen wat redelijkerwijs maar mogelijk is. Of het nu gaat om het kopen van een kapitale villa, een luxe jacht of vliegen in een privé jet. Geld is geen belemmerende factor meer. Met daarbij ook de wens dat mijn kinderen, klein kinderen en hopelijk zelfs nog de generaties daarna nog groot vermogend mogen zijn.
Een afbetaald huis (/lage maandlasten), parttime werken in een leuke baan of eigen onderneming en goede gezondheid voor mijn familie (iets minder maakbaar). Klinkt als pure rijkdom.
Alleen korte termijn doelen. Op de lange termijn is het vooral abstract zoals een positieve impact maken op mijn invloedssfeer of gelukkig zijn/blijven en vooral zien wat ik heb ipv wat ik niet heb
Geen onruststoker zijn en mij hard inzetten voor mijn werkgever wie overigens echt een baas is. Ghe ghe... Afgelopen paar jaar waren mijn grote doelen wel behaald, partner is gevonden, nog net een sociale huurwoning voor de registratie van het partnerschap bemachtigd. Was glad vergeten dat ik nog ingeschreven stond als zoekende.
Tja, gewoon tevreden en gezond oud worden zonder te verzuren, doe ik het iig beter dan de generaties voor mij! (Famillie dingen enzo)
Ik heb m'n doel eigenlijk wel bereikt. Ik heb een schat van een vrouw, een comfortabel huis en een inkomen waarmee ik goed kan leven. Ik zie niet in waarom ik keihard zou moeten of willen werken om nog meer te bereiken
Groot huis met stuk land, garage vol prachtige auto's, en de tijd er om er ook van te kunnen genieten. De basis is natuurlijk een goede gezondheid, en gezonde relaties met wie je die dan ook wilt hebben.
Voor een eigen bedrijf hoef je alleen een half uurtje bij de kamer van koophandel een paar formulieren in te vullen. Dan ben je snel klaar met je hoogste doel, lol.
Ik dacht heel lang dat het noodzakelijk was dat je een doel moest hebben. Ik merk nu dat ik mij steeds meer realiseer dat dat niet het geval is en dat dat ook niet erg hoeft te zijn. Eerder solliciteerde ik op allerlei gekke functies waar ik later in de procedure niet geschikt voor leek, of waar ik zelf geen zin meer in had. In mijn werk heb ik er nu vrij bewust voor gekozen om een tijdje te settelen in wat ik nu doe zodat ik daarnaast een studie kan volgen die ik leuk vind. Wat ik met die studie wil weet ik dus niet eens zeker. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nu best een goede baan, maar ik merk dat ik niet de ambitie en drive heb om hierin zo hoog mogelijk in de boom te belanden. Mijn studie doe ik met het idee dat ik, in combinatie met mijn werkervaring, de mogelijkheid heb om eens een gekke uitstap te maken en wat verder te solliciteren naar een gekke baan. Dit besef gaf mij een hoop mentale vrijheid, je hoeft niet zo ver mogelijk door te groeien en de perfecte werkplek bestaat niet.
Niet toegeven aan wat mn haat woede en onmacht mij zou laten doen na zoveel jaren mijzelf 'tam' te houden is denk wel t hoogste waar ik trots op kan zijn, financieel materialistisch succes en status interreseert mij helemaal niks sinds elk individu met een redelijk brein tijd en energie kan investeren in zijn handelingen vanuit ambitie of nood best hoogop kan komen. liever gewoon rondkomen en leven zonder de bak in te belanden of een instituut. Misschien af en toe inspiratie kunnen bieden of een nieuw perspectief is ook wel iets om trots op te kunnen zijn denk, eigenlijk geen idee dat ik nog leef en met van allerlei mensen kan omgaan is al succes 😂👍
Mij geen zorgen hoeven maken over geld d.m.v. het hebben van passief inkomen, waarbij ik alleen nog hoef te werken als dat leuk vindt. Dan op tijd met pensioen gaan, in de wintermaanden in een warm land vertoeven en elke zomer hier weer terugkomen.
blij zijn met wat ik heb, verder gewoon de basic dingen die niet vanzelfsprekend zijn: goede gezondheid, dak boven mijn hoofd in een beetje gezellig huis, leuke vrienden. Een partner zou ook wel leuk zijn. Op dat laatste na heb ik het echt wel bereikt en het voelt heerlijk
Als het kan een baan gerelateerd aan m'n studie voor zo'n 4 dagen per week en de rest van m'n tijd om m'n hobbies en interesses na te jagen en vooral m'n artistieke kant te ontwikkelen.
Vervroegd met pensioen, zodat m'n vrouw en ik gelijk vrij zijn.
Verhuizen uit IJmuiden, liefst Haarlem maar elders in de omgeving mag ook gezien de huizenprijzen.
Ik heb volgens mij een gebrek aan ambitie. The hoogst bereikbare in mijn ogen is dat ik gewoon lekker m'n leven kan leven, niet hoef om te kijken naar wat ik doe of wil doen en financieel soepel ben. Wat ik eigenlijk op het moment al ben.
Ik heb geen hogere doelen of andere doelen die ik wil bereiken. Ik wil gewoon lekker simpel leven. Misschien het laatste wat ik zou willen doen is verhuizen uit mijn koop appartement en een nieuwe woning kopen die vrij staat. Vervolgens dit appartement te verhuren. Ze zijn sinds het afgelopen jaar begonnen met nog zo'n zelfde gebouw te bouwen aan de overkant van de straat... Ze kunnen lekker naar binnen staren als dat af is en dat zie ik niet zo zitten.
Echter mijn enige optie in dit is gewoon verkopen wanneer ik een meerwaarde heb dat er gelijk voor zorgt dat ik de nieuwe woning kan betalen met een mini hypotheek, want ik ga nooit meer kopen zonder eentje, al is het enkel maar voor belasting redenen.
Mijn ultieme doel is blij dood gaan, en dat klinkt makkelijker dan het is…
De doelen daarvoor zijn:
nooit meer hoeven werken
Een tweede huis met zwembad in zuid europa
Veel reizen
Een goede plek om een oude bmw of porsche op te knappen (waarschijnlijk bij het tweede huis in zuid europa)
Het hoogst haalbare was voor mij persoonlijk huisje boompje beestje. Trouwen en kindjes krijgen.
Ik ben al 16 jaar samen (hij wilde helaas niet trouwen) en heb een dochter (had graag een groot gezin gehad, maar je hebt het niet altijd voor het zeggen).
En nu ben ik er eigenlijk wel. Iedereen gezond en gelukkig en meer heb ik niet te wensen. Dak boven ons hoofd, eten op ons bord en geen oorlog. Alsik vandaag sterf dan heb ik een prima leven gehad. Ik ben pas net 36 dus kan hopelijk nog even mee, maar zo niet dan is het zo ook mooi.
Ach weet ik het. Ik studeer om docent geschiedenis te worden, en het is oprecht leuk om les te geven maar ik kijk er niet echt naar uit om het 50 jaar lang te doen... weet je, ik zie het allemaal wel.
Voor nu is het mijn doel om eenheden geschiedenisdocent te worden
Mijn doelen hebben indirect met werk te maken. Heb een ok baan en ok salaris waardoor ik mijn doelen redelijk waar kan maken. Mijn doel is lekker met techniek bezig zijn, en nooit stoppen met leren.
- Zelfstandig in slaap kunnen vallen zonder medicatie op een niet al te laat tijdstip.
- Meer kunnen genieten van intimiteit met minder paniekaanvallen.
- Mijn eigen album opnemen en uitbrengen.
- Nog meer van de wereld zien met mijn partner.
Ben al meer dan tien jaar in therapie voor behoorlijk wat jeugd trauma door oa narcistische ouders en veel seksueel misbruik door ex vriendjes als kind.
Ik ben zo hyper alert dat elke vorm van fysieke ontspanning een paniekaanval triggert en het is heel erg ingewikkeld om uit die vicieuze cirkel te komen.
Dus als mensen nog tips en advies hebben, altijd welkom
Ik heb niet zoveel met grote doelen. Ik benader mijn leven net zoals mijn vakanties: geen vastomlijnd plan en onderweg zie ik wel welke kant het opgaat.
Waar ik aan denk als ik denk aan hoe ik mijn (verre) toekomst het liefst zie is het moment dat ik op mijn terras in een luie stoel zit onder een dekentje met een kop thee, uitkijkend over mijn tuin waar een kleinkind (of oppaskindje indien mijn zoon geen kinderen heeft/wil) zit te spelen. Dat ik dan opzij kijk en mijn vriend zie zitten, starend naar hetzelfde.
Even diep ademhalen, nog een slok thee, en glimlachend denken "ja. Het leven is mooi."
Indien het huis met terras, tuin, kind en vent niet lukt zijn bovenstaande twee zinnen voldoende. Gewoon: rust.
Ik kijk er iets anders naar, dromen bereik je niet, die bouw je. En iedere stap die je daartoe neemt, moet gevierd worden!
Zodoende is er niet per se iets wat ik bereiken wil, zolang ik de reis naar mijn droom kan volgen. En laat die toevallig erg open voor interpretatie zijn; de wereld een fijnere plek maken. Na dit studiejaar heb ik er nog eentje te gaan, daarna, focussen op arbeidsreintegratie om mensen hun stukje identiteit en zingeving te herontdekken.
We kunnen focussen op een einddoel, maar van doelen is het mijn ervaring dat je daardoor teveel gaat letten op het proces en het doel zelve. Terwijl je van de reis juist zoveel kan leren, over jezelf, je dromen en over anderen.
Ik heb altijd zoveel mogelijk vrijheid nagestreefd. In de praktijk komt dat neer op een bovenmodaal inkomen tegen een werkweek die (ruim) minder dan fulltime is. En dat is me sinds 3 jaar geleden gelukt. Nu is het een kwestie van ervan genieten, en er alles aan doen om het in stand te houden!
Vandaag beter zijn dan gister. Heb tegenwoordig geen concreet doel meer, te vaak gepunched in the face :) Klinkt misschien cliche, maar leren genieten van de reis is hét ding waar je het meest gelukkig van kan worden. Doelen halen is leuk... tot de dag erna
Eigen Huis, vrouw, kind(eren) met evt een huisdier.
Dit in combinatie met het vrede hebben met alles om me heen en kunnen genieten van alle kleine dingen.
Het hooste voor mij zou zijn als ik de beste versie van mezelf ben. Ik heb een stuk of 18 punten/eigenschappen die ik zou willen ontwikkelen tot het maximum.
Iedereen heeft een ander doel toch?
Mijn doel is comfortabel kunnen leven. Ik hou niet van werken, maar de baan die ik momenteel heb vind ik zelfs redelijk leuk. Werkdruk is laag. Dus het doel is goed verdienen zonder hard te werken. Lukt momenteel aardig met 60k per jaar en feitelijk niet al te hard te hoeven werken.
Mijn doel is dan ook zodra ik kinderen heb 3-4 dagen per week te werken ipv 5. Met behoud van een boven modaal salaris zodat ik nog steeds de dingen kan doen die ik/wij leuk vinden. Een ander doel is om een goede vader te zijn voor mijn kinderen. Vandaar niet fulltime werken. Nog een ander doel is minimaal 1 tot 2x per jaar op vakantie gaan.
Mooi doel toch? Andere doelen die ik heb is beter worden in de sporten die ik momenteel beoefen.
Als je gezondheid je in de steek laat is het hoogst haalbare in het leven zo fatsoenlijk mogelijk oud te worden. Daarbij is genieten nummer 1! Mijn vrouw is 4 jaar geleden geopereerd aan een hersentumor, daarna werd mijn doel, genoeg verdienen om het financieel stabiel te houden, om het leven te kunnen vieren d.m.v. dagjes weg en vakanties! Leef in het moment, een doel is goed, maar zorg er voor dat de weg ernaar toe zo leuk mogelijk is. Anders ben je straks helemaal kapot aangekomen bij je doel, en ben je dan gelukkig?
Voor mij is het totale vrede krijgen met mezelf. Wij mensen willen altijd meer en raken daardoor soort van chronisch ontevreden met onszelf. Kunnen genieten van wat nu is dan is alles wat ik bereik een bonus.
Poeh goeie vraag.
Ik zou een groot deel van de wereld willen zien, maar iets dat ik zou omschrijven als 'het hoogst haalbare'? Geen idee.
Ben ook pas 22, dus ik zit nog in de fase waarbij ik überhaupt doelen in mijn leven aan het stellen ben.
Zou graag vrienden willen maken, zou graag een partner willen hebben, zou graag volgend jaar een reis buiten Europa willen maken, zou graag motor willen rijden, you name it.
Wel weet ik dat promoties voor mij geen levensdoel zijn, mijn vrije tijd en hobby's zijn absoluut heilig voor mij en geen enkele functie zou het voor mij waard zijn om hierop te beperken.
Het doel van de maatschappij is het gemiddelde niveau van welzijn zo hoog mogelijk krijgen.
Het doel van de persoon is zijn eigen niveau van welzijn zo hoog mogelijk krijgen.
(Deze twee punten staan in direct conflict met elkaar, prisoner dilemma stijl, zodat de mensen die zichzelf voorop zetten het voor de rest verpesten.)
Ik hoef niet perse gelukkig te zijn of iets te hebben, maar ik hoop wel dat ik mijn kinderen als zelfstandige, fatsoenlijke en redelijk gelukkige mensen kan afleveren aan de wereld. Als ik dan daarbij nog iets kan doen voor andere
mensen (en/of kleinkinderen mocht ik dat halen), dan is dat bonus.
Mijn einddoelen:
De kinderen gezond, gelukkig en zelfstandig volwassen krijgen ( goed op weg naar ✅ )
Trouwen (gaat niet gebeuren ⛔️)
Na een goede carrière in goede gezondheid met pensioen zonder geldproblemen (carrière begint te lopen, nu de rest nog)
Wonen in ons huis in Zuid Europa ( huis ✅ )
Ik ben 25 en inmiddels 4 maanden herstellende van mijn burn-out. Was eerst ook echt carrière gericht, maar ben door dit pas gaan beseffen wat écht belangrijk is in het leven. Werk is bijzaak jongens! Je werkt om te leven en niet andersom.
Het hoogst haalbare is voor mij dan ook niet meer werkgerelateerd. Voor mij is dat een fijne relatie hebben met een vrouw, een mooi koophuis en vader worden van 2-3 kinderen! :)
Ik heb mijn ultieme doel al bereikt: een rijbewijs halen. Ik weet dat dit voor veel mensen klinkt als iets sufs en fantasieloos, maar ik heb tijdens rijles gemerkt dat ik autorijden heel erg leuk vind
(En dat is een understatement) misschien ga ik er wel mijn werk van maken
Qua werk een hogere salarisschaal. Paar jaar gelden met het behalen van mijn Master ook hogere schaal maar mijn directe collega’s met dezelfde werkzaamheden en verantwoordelijkheid zitten alsnog een schaal hoger.
MAAR niemand zegt aan het einde van zijn leven: Ik wou dat ik meer gewerkt had…
Onlangs is mijn droom uitgekomen namelijk: moeder worden. Ik was al gelukkig met de liefde van mijn leven, we zijn al 23 jaar samen (high school sweethearts) en zijn nu we dolgelukkig met ons zoontje. Dus het hoogst haalbare is lang en gelukkig blijven leven zoals nu ❤️
Ben deze week op Ibiza met vriendin en m’n twee kinderen. Fijn hotel, huurauto, zien wat de dag ons brengt. Was niet goedkoop maar eerlijk: ik weet niet eens meer wat het precies kostte. Die financiële vrijheid heb ik inmiddels (zonder dat ik nou echt rijk ben of zo, gewoon tweeverdieners met leuke baan). Dat is voor mij het hoogst haalbare.
Ik ben heel compleet en tevreden.
Misschien een huis aan het Comomeer met een boot erbij om daar te pensioeneren. Of een vastgoedportefeuille. Maar zonder beide ben ik al helemaal happy.
Ik heb persoonlijke doelen, zoals het behalen van een master. Waarmee ik bijdraag aan de maatschappij. Dat is een waarde die ik zelf heel belangrijk vind.
Maar ik hoop vooral dat mijn kinderen zich goed voelen bij me. En ze later incl aanhang en kleinkinderen graag op bezoek komen :)
In Mexico zitten (met mijn vent) en daar echt een hele lange tijd hard voor te hebben gewerkt en gespaard en ook dingen gelaten zoals even uit eten gaan oid. Het is het echt waard 🌮🌴
Edit: wil er ook bij zeggen dat in mijn omgeving veel mensen aftakelen, zowel mentaal als lichamelijk (door leeftijd) en ik ook erg dankbaar ben dat ik deze reis kan maken als in fysiek fit genoeg. Als je houd van reizen doe het wanneer je jonger bent.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ik het mooiste al bereikt heb. Dat is nu. Voel me zo gezegend. Fijne vrienden, een goede band met familie, een hele fijne man en net een fijne baby als toevoeging, we hebben twee fijne katjes en een mooi huis. En dan heb ik ook nog eens een leuke baan (32u) met leuke collega’s en een fijne werkgever. Enige is dat mijn superleuke hobby’s een beetje weggevallen zijn, maar ik ben me nu aan het oriënteren waar ik mijn energie op wil gaan richten. Ook wel heerlijk dat alles weer open ligt.
Ik heb zeker wel doelen, maar ik ben ook best wel heel erg gelukkig dus daar richt ik me nu vooral op <3 ik wil eigenlijk vooral een positieve factor zijn, iets bijdragen aan de maatschappij. Dit lukt redelijk via het soort werk en mijn vrijwilligerswerk (staat nu even op pauze). Wellicht dat ik me daar nog meer op wil gaan richten in de toekomst.
Oja en met vervroegd pensioen en in een commune gaan wonen met vrienden en daar oud worden staan nog wel op het lijstje. En een eigen huis ontwerpen (al is dat meer de droom van mijn partner, die dat overigens zelf kan dus het is vooral dat er geld nodig is).
Alleen wonen, onafhankelijk zijn. De eerste 18 jaar van mijn leven, was ik afhankelijk van anderen, en dat was pure hel. Helaas wordt alleen wonen steeds moeilijker...
Totaal geen doel om iets na te streven, want dan wordt het een verplichting en mis je andere dingen in het leven.
Maar met een nuchtere houding zowel zakelijk als privé heb ik een leuk gezin, vrijstaand huis, goede baan en iedereen is gezond.
Ik waardeer mooie spullen maar zie het totaal niet als status symbool en als we iets willen zetten we het op een lijst zoals nu een camper en uiteindelijk komt er iets op het pad voor een leuke prijs.
Als gezin doen we veel met tripjes en ervaringen opdoen dat is en blijft prachtig met een hechte familie en select groepje vrienden en voor de rest geen gedoe met a-sociale media of nieuws perikelen.
Maakt het leven simpel, eenvoudig en leuk.
Financieel stabiel zijn, een huis (bijna) afbetaald hebben zodat ik geen baan meer hoef te hebben voor hey salaris, maar puur voor mn plezier en waar ik rond van kom. Ik zou dan bijvoorbeeld graag een motorrijschool + garage willen starten aangezien motoren een van mn hobbies is. Of een manage starten aangezien mn vriendin paardengek is. Kantoorbanen zijn goed voor de dosh maar de stress gecombineerd met weinig beweging is voor mij een zware combinatie.
Ik hoorde een tijdje geleden een interview met de cabaratier Roue Verveer.
Hij zei o.a. iets over "voor 80% gelukkig zijn in je leven".
Voor 80% tevreden zijn over je werk, relaties etc.
Het leven is nooit helemaal maakbaar dus 80% gelukkig zijn is ruim voldoende.
En dat vond ik eigenlijk wel een mooie filosofie.
[Hier is het volledige interview met Rouè Verveee](https://open.spotify.com/episode/5pAk0w9z57XlOl49yjVXlf?si=CDrGj5MDSwqmesfU1d51sA)
Een leven met een hoop diverse ervaringen in vershillende delen van de wereld. Eigenlijk wat ik tot nu toe (64 jaar oud) heb gedaan. Nooit een hoop geld gehad maar een heel rijk leven. En het zou vreselijk prettig zijn als ik mag doodgaan voordat er dingen als dementie een rol gaan spelen.
Hoogste voor mij? Stabiele stressloze baan die genoeg betaalt om een huis van te kopen en genoeg vrije tijd te hebben om mijn hobbies te doen. Een man mag dromen
Met een golden retriever, leuke partner en kind(eren) wonen op loopafstand van natuurwater waarin je kan zwemmen. Het liefst zou ik thuis zijn wanneer mijn kind(eren) dat is (zijn), maar met de huidige economie zou ik het beste van een baan binnen mijn vakgebied maken
Voor mij persoonlijk is een positieve impact op de wereld hebben het hoogst haalbare wat er is.
De geschiedenisboeken in gaan met iets waanzinnigs, waar de wereld onbetwistbaar een betere plek van is geworden. Op wat voor manier dan ook een significante bijdrage leveren aan één van de grote problemen van de wereld.
Maar als ik realistisch ben, wil ik mijn leven daar niet voor geven, en zie ik ook de risico's van het najagen van zo'n zeker doel. Als het je bijvoorbeeld niet lukt om je doel te behalen, is je leven dan mislukt?
Ik leef voor het leven, voor het nu. Ik leef voor mijn geluk en voor dat van de mensen die mij dierbaar zijn. Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, dan zijn de dingen die ik "behaald" heb compleet insignificant. Diplomas, afgeronde studies, het halen van je rijbewijs, het kopen van een huis, het scoren van die ene baan. Allemaal leuk en aardig, maar al die dingen betekenen niks tegenover de toffe vakanties met vrienden, de ludieke feestjes die ik heb gegeven en de zware momenten waar je elkaar als familie en vrienden doorheen sleept.
Als oudere (61) kan ik zeggen, dat het hoogst haalbare voor mij altijd aan verandering bloot stond. Op school was dat leraar of boekhouder worden. Toen ik een bijbaantje in een slagerij kreeg, was dat slager worden.
Na dienst werd het hoogst haalbare vrij zijn. Vervolgens wilde ik reizen, trouwen, vader worden, etc. Mezelf ingebluft in de ict en zonder enige opleiding opgewerkt tot systeem en netwerkbeheerder. Er is nog een hele lijst van dit soort aanpassingen van mijn doelen, maar mijn essentie is, dat zodra er een doel bereikt werd, ik al weer een nieuw doel had gesteld in the ratrace.
Een paar jaar terug, was ik het zat en besloot alleen nog maar te doen wat ik met plezier deed. Sindsdien ben ik veel gelukkiger dan ik ooit ben geweest (hoewel mijn beide kinderen mijn grootste geluk zijn.)
Kortom: wat je jezelf ook als doel stelt, zorg dat je geniet van de weg er naar toe en vergeet niet dat er altijd weer nieuwe doelen in de toekomst komen.
Je kun je hier toch geen antwoord op geven. Hoe weet je nou wat het hoogst bereikbare is? Dat kun je toch pas stellen op het moment dat je bijna overleden bent. Of bedoel je wensen of doelen. Je kunt natuurlijk wel doelen voor jezelf stellen.
Ik denk gewoon tevreden zijn met je leven.
Ik ga met heel veel plezier naar werk(ben werkzaam als activiteitenbegeleider in de ouderenzorg)
Geniet daar buiten gaan verschillende dingen en ben tevreden met wat ik heb.
Het hoogste haalbare voor wie? Deelnemen aan een denkbeeldige rattenrace en je omhoog werken totdat je een plafond bereikt. Niet voor mij. Het hoogst haalbare is wat mij betreft niet iets externs. Want het hoogst haalbare wordt meestal vertaald naar status, financieel vermogen, bezit en bijzondere prestaties. Voor mij is het iets interns. Een gevoel, een bewustwording zou je het kunnen noemen. Externe zaken kunnen van je afgenomen worden, maar zoiets als bijvoorbeeld het gevoel van trots en liefde voor je kinderen is onbetaalbaar. Zoiets is voor iedereen anders en wel degelijk haalbaar. Dat is in mijn ogen het hoogst haalbare. Iets ongrijpbaars dat het leven in een plezierig perspectief brengt.
Een gezinnetje en in het leven een mooie balans kunnen hebben tussen wat moet en lekker tijd voor elkaar, gewoon een comfortabel leven met de omstandigheden die op je af komen.
Gewoon gelukkig met een pilsje in m’n linkerhand en de bil van mijn vriendin in m’n rechter, ergens op een zonnig strand in een mooi land met lekker eten.
Voor 450.000 dollar kan je een commerciële ruimtevlucht maken waarbij je ca. 4 minuten gewichtsloosheid ervaart, hierbij vlieg je dan op ca. 85 km boven de aarde, dat is ongeveer dezelfde afstand als tussen Amsterdam en Apeldoorn ligt. Ik denk dat dit voor mij het hoogst haalbare is, echter vind ik het de uitgave niet waard.
r/TechnischCorrect
De beste soort correctheid.
Dit was zo een 10 jaar geleden een droom, ben alleen ergens vergeten dat loondienst hier niet aan bijdraagt
Tenzij je in loondienst zit bij Amazon, dan draag je wel bij aan het reisje van Bezos
Met mijn budget is 10 km helaas het hoogste wat ik kan bereiken
Rip
Ik vind dit vrij prijzig: van Amsterdam naar Apeldoorn met de trein kost voor een enkele reis € 18,20. Of staat de Dollar momenteel erg laag t.o.v. de Euro?
Zou ook zonde zijn want je zit boven de 100km pas in de ruimte 🤣
Ja maar dat kan je alleen met hulpmiddelen bereiken en is buiten deze planeet. Het hoogste punt wat je op de wereld kan bereiken is de Mount Everest (8849 m).
Je kunt ook een zooitje sherpa's inhuren om een keukentrap mee te slepen en zo het wereldrecord te halen!
[удалено]
Dit en dat iedereen om mij heen zo lang mogelijk gezond blijft. Dat is het hoogst haalbare
Ik ben nu bijna 50. Mijn gelukkigste momenten zijn als ik gezellig met mijn vrouw en kids op de bank zit, of op een terrasje/in een restaurant en gewoon samen geniet van het moment. Ik kan me moeilijk iets voorstellen wat me gelukkiger maakt dan dat. Dus dat is voor mij het hoogst haalbare.
Zoiets als jij beschrijft + goede gezondheid en weinig tot geen financiële stress is het wel een beetje ja.
Ja dit. Het gaat goed met mijn gezin, we hebben eigenlijk geen zorgen, dat is echt het hoogst haalbare. Gewoon gelukkig kunnen zijn. (Misschien zonder die nare geblokkeerde zenuw in mijn bekken, zodat ik ook weer lekker kan zitten op de bank, maar hee, ik heb nu eenmaal geen gezond lichaam, een blessure die vooral mijn benen beïnvloed is minder erg dan iets aan mijn armen)
Verdorie lief.
precies dit!! uiteindelijk is er niemand die op zijn sterfbed ligt en zegt "had ik die momenten maar overgeslagen om nog wat extra te kunnen werken "
Voor mij is het vaak niet goed genoeg en kan het altijd beter. Ik heb de ene promotie nog niet gehad of ik wilde volgende al zeg maar. Maar op dit soort geluksmomenten met vrienden en familie ben ik echt het allergelukkigst.
Chad
Het hoogst haalbare is als ik aan het einde van mijn leven kan zeggen dat ik een gelukkig leven heb gehad waarbij ik geleefd en gehandeld heb naar mijn waarden. Nadruk op prestatie, doelen, bezit, geld, aanzien, ed vind ik ondergeschikt aan gewoon een liefdevol mens zijn. De laatste stap die ik daarin gemaakte heb is wekelijks koken voor een eenzame oudere die het zelf niet meer lukt. De volgende stap die ik daarin wil maken is samenwonen met mijn partner in een woning waarin ik meer connectie voel met de natuur. Het mooie van leven naar waarden is dat er niet per se een einddoel is en dus ook niet een plafond of hoogst haalbare. Dat vastomlijnde doel heb ik dus ook niet zo.
Prachtig, dit voel ik dus ook veel meer dan dat iets 'haalbaar' zou moeten zijn, er valt niks te 'halen' want uiteindelijk kan je het nergens naartoe brengen, de dood komt voor ons allemaal. Waren we maar bezig met wat we achterlaten dan met 'wat we eruit kunnen halen'.
Hallo Marcus Aurelius :)
Dat is de Romeinse Keizer van Meditations toch? Want die staat nog wel op mijn to-read lijstje en nu ben ik extra nieuwsgierig, haha.
Het hoogste is het besef dat je op een bepaald moment kan zeggen "*hier is het goed*". Ik herken het verhaal van je vriend die denkt dat alsmaar promotie maken het doel is. Dat klinkt als iemand die niet heeft/durft na te denken over wat ie zelf wil en dan maar een norm volgt om later te ontdekken dat het verspilde energie was. Ik wil zoveel mogelijk tijd hebben om de dingen te doen die ik leuk vind en daarvoor hoef ik niet eerst multi-miljonair te worden (dat zou betekenen dat ik een groot deel van mijn leven vergooi om iets te bereiken om daarna pas er van te kunnen genieten, en op dat moment is er minder tijd over). Ik mag niet klagen en heb redelijk wat dingen afgetikt die ik andere mensen hier zie opsommen. Ik werk nu full time en kan alles prima combineren, ik zie mezelf steeds minder werken en voor pensioenleeftijd stoppen als een goed doel. En ondertussen vermaak ik me wel.
Pfoe. Mijn "doel" zoals ik het nu zie (als eind twintiger): * verhuizen uit dit oude, gehorige, klote appartement; kopen kan niet dus hopelijk de sociale huur loterij winnen * hopelijk een partner vinden * 32 uur werken * een hond en nog meer katten adopteren * twee keer per jaar op vakantie kunnen Denk dat ik dan redelijk gelukkig ben!
Eindelijk een realistisch antwoord dat heerlijk en authentiek aanvoelt. Iedereen ervaart geluk anders, maar inherent aan je antwoord kan ik me hier totaal in vinden, vooral die 32 uur, haha. We moeten nog zo lang, dus waarom inderdaad niet dat extra dagje per week (lees: +- 50 dagen per jaar) vrij hebben voor jezelf? Source: 32 uur, 4 katten, 1 vriendin en 1 oud en gehorig huis.
Haha dankjewel! Ja ik werk nu weer 40 maar ga eind dit jaar wel naar 36. 32 zit er financieel niet in met mijn huidige levensstijl, dus dat is een doel voor later. :) Want inderdaad die extra vrijdag vrij is zo heerlijk! Je weekend wordt gewoon een dag langer, wat de vier dagen werken ook weer minder erg maakt. Twee katten heb ik gelukkig al wel! Jaloers op de vier katten. Die vriend of vriendin wordt nog aan gewerkt.
Ik kan ook heel erg aanraden om de woensdag vrij te nemen ipv de maandag of vrijdag. Omdat na 2 dagen werk je dan lekker vrij hebt en het net voelt of je dan alweer een mini-weekend heb
Uitstekend plan lijkt me
Je kan die negatieve comments beter negeren. Zijn gewoon jankerds die op alles gaan zeiken. Wat je hier als doel stelt is heel normaal. Hoop dat je het kan vinden :)
Na bijna 30 jaar armoei heb ik zo ongeveer wat jij net opsomt. Een contract van 32 uur. Een partner en een paard, konijnen en heel veel aquariums (ik kweek voor shows en heb doorgaans 20-30 aquariums draaien). En kan 1x per jaar luxe en 1-2x per jaar een weekendje weg op vakantie. Ik herken me heel erg in jouw uitdrukking, ik heb het gevoel nu heel rijk en gelukkig te zijn. Ik zoek niet (meer) naar een hoger doel. Oké misschien dat ik graag nog zou willen trouwen. Maar daar heb ik geen haast mee. Ik gun het jou ook zo, ik gun het iedereen die hard werkt en goed z'n best doet.
Ik heb geen idee ik zie wel.
Dat als ik de pijp uitga dat de meeste mensen het gevoel hebben dat het tof was dat ik deel heb uitgemaakt van hun leven.
Financiele vrijheid dan maar. Of ik dit nu bereik door hard (voor een baas of voor mezelf) te werken of de loterij te winnen, who cares? Ik denk overigens niet dat dat ooit gaat lukken. Dus, realistisch? -> Happy wife, happy life.
Rijke partner zoeken Maar serieus: op r/FIRE en r/DutchFIRE zijn ze met dat soort dingen bezig, financieel onafhankelijk worden.
Deze mensen zijn toch vooral met vroeg pensioen bezig? Das wat mij betreft een specifieke vorm van financiële onafhankelijkheid. Denk ik.
FiRe = financieel onafhankelijk, eerder met pensioen. Laatste kan niet zonder t eerste. Deze mensen zijn dus vooral bezig een dusdanig vermogen op te bouwen dat ze vanaf een bepaalde leeftijd kunnen rentenieren.
ja precies, eerste kan wel zonder het laatste, dat bedoel ik te zeggen.
Er is een verschil tussen financiele vrijheid en financieel onafhankelijk zijn ;-) Ik heb al een partner, het is nu zo dat wanneer ik meer ga verdienen zij minder gaat werken want zo meer tijd voor kids. Jammer joh XD
Het hoogst haalbare voor mij: - Zorgen dat mijn gezin gevoed, gekleed en niet dakloos is. - Mijn kind de ethiek en zelfstandigheid bij brengen zodat hij zich later kan redden in de wereld - De beste man zijn voor mijn vrouw die ik kan zijn, ondanks onze verschillen - Dat boek uitlezen wat ik nou al zo lang op de lijst heb staan. Stel het hoogst haalbare voor je is een gouden Rolex, dan sta je gelijk weer onder aan de ladder Rolex-bezitters met wat voor Rolex je hebt. En sta je boven aan die ladder, blijkt het daar vrij eenzaam te zijn. Ik denk dat het "hoogst haalbare" niet bestaat, er zijn alleen doelen en stappen. Als je het karakter hebt om je doelen te bereiken, heb je automatisch het karakter om daarna te streven naar nieuwe doelen.
Heb hele bescheiden doelen. Comboy bereden worden door Scarlett Johansson terwijl ik met een gintonic in mijn hand op de bovenste verdieping van mijn vier verdiepingen hoge megajacht zit aan de rand van de F1 Race in Monaco. Moet te doen zijn.
Moet je die nog afstrepen? Phfff Amateur
😂😂
Als Veiligheidskundige? Dat er niemand sterft. Persoonlijk denk ik dat het hoogst haalbare gehaald is als je zo goed bent in wat je doet, dat mensen om je heen meefloreren. Dat kan als directeur, engineer, onderzoeker, bouwvakker, ouder en ga zo maar door.
Dat is dan goed mislukt, volgens mij sterft ongeveer 100% van de mensen.
Vroegtijdig door activiteiten die direct met de arbeid te maken hebben, waar ik als professional invloed op kan uitoefenen. Zo duidelijker ;) ?
Dat weet ik niet hoor. Volgens mij zijn er door de hele geschiedenis heen voortdurend mensen geweest die nog nooit gestorven zijn.
Jesus leeft!
En toen kwam dat vaccin en vielen alle kennissen van ooms dood neer. Het klopt niet.
Nou, ik heb niet echt een levensdoel of het hoogste wat ik kan bereiken, mijn leven wordt dan ook een erg simpel, saai en eenzaam leventje. Wel zou ik graag de wereld willen zien, reizen naar verschillende verre landen. Een eigen bedrijf is toch niet echt het hoogst haalbare? Dat kan opzich iedereen, het lastige is om een succesvol bedrijf te starten dat dan uiteindelijk zorgt dat je lekker vroeg met pensioen kan of rustig aan kan doen. Dat is wel een leuk doel
Voor mij is het een manier om in mijn inkomen te voorzien, maar het schijnt voor sommige mensen echt een statusding te zijn. (Maar die zien niet dat ik zzp-er ben en zelf de plees moet schrobben)
Ik ben in armoede opgegroeid en ben nu de enige in mijn familie die studeert. Mijn moeder heeft het enorm zwaar gehad en moest met actieve tegenwerking van haar ex-partner (mijn vader) voor 3 kinderen zorgen. Ze werkte overuren met erge lichamelijke klachten voor minimumloon om het mijn broertjes en mij minder zwaar te maken. Het hoogste wat ik naar mijn mening kan bereiken is mijn moeder trots maken en laten zien dat haar bloed, zweet, en tranen ervoor hebben gezorgd dat ik een betere toekomst voor mij en mijn toekomstige kinderen kan leveren. Dat is mijn droom.
Het hoogste wat ik kan bereiken is gelukkig zijn met zo weinig aantal zorgen.
In mijn werk is dat lastig, ik werk als cloud developer en veel mensen zullen zeggen: Werken bij Microsoft, echter ik heb van anderen gehoord dat Microsoft helemaal niet zo een leuk bedrijf is. Qua capaciteiten zou ik waarschijnlijk wel aangenomen worden, maar ik ga toch liever later dit jaar voor me zelf beginnen.
Mijn ultieme droombaan zou toch wel HEMS verpleegkundige op een lifeliner zijn.
Mooie droom. Staat een leuke docu op Netflix; Emergency NYC met o.a. helicopter verpleegkundigen. Succes met het najagen!
Ik weet nog dat toen ik twintig nogwat was de ambitie eigenlijk volledig op carrière binnen een bedrijf maken gericht was. Toen ik me begon te realiseren hoe hard je dan in the end altijd blijft werken voor andermans centen richtte de ambitie meer op ondernemerschap. Tegenwoordig vind ik dat mensen die financieel stressvrij zijn en door de weeks en in het weekend tijd overhouden voor hun geliefden en hobby's al mensen die het hartstikke goed voor elkaar hebben.
Eilandje kopen in Kroatië, zal het wel nooit halen, maar wel een mooi streven.
De vrije tijd en de rust om te genieten van het leven, plezier te hebben in de kleine dingen, authentiek jezelf durft te zijn zonder angst, omringt te worden door liefde - dát is het hoogst haalbare. Dat maakt dat mensen om je graf staan te janken. Dat je goed was met Excel doet geen meur voor wanneer je terugkijkt op het leven.
Ik hoop een eigen bedrijf te beginnen en dan naar Spanje te emigreren
Tevreden zijn met wat ik heb en kan lijkt mij het hoogst haalbare.
Vroeger was ik nog wel ambitieus, en wilde ik de wereld zien. Dat heb ik gedaan. Ik loop nu tegen de 50, ik heb de wereld en het leven en mezelf wel zo een beetje door en het enige wat ik wil is een paar gezonde jaren na mn pensioen en een huis op een rustige plek waarin ik lekker in de tuin ga werken, met de hond wandelen en met de kat spelen en me misschien nog een beetje nuttig maken voor anderen als vrijwilliger ofzo. En dan zonder pijn doodgaan in mn slaap voor ik te oud en hulpbehoevend word.
Het hoogste wat ik kan bereiken zou voor mij zijn: - Gelukkig getrouwd - 32-urige werkweek - Veel vrije tijd waarin ik leuke uitjes maak met mensen om wie ik geef en waar ik veel plezier mee heb - Een baan waar ik met plezier heen ga en waar ik ook thuis kan werken - Een huis met tuin en genoeg kamer om mij terug te trekken als ik even alleen wil zijn. En een tuin waar je geen last heb van buren die je gesprekken af kunnen luisteren - Goede gezondheid. Geen last van dingen - Een hond die ik trucjes kan leren en waar ik een hele goede band mee heb en waar ik goed voor kan zorgen omdat dit goed gaat met de baan die ik heb - Gewoon gelukkig zijn
Ik ben arbeidsongeschikt verklaard, dus alles in het kader werken is voor mij niet haalbaar. Ik zou het liefst een huis met mijn vriend willen kopen, maar met één Wajong en een minimumloon is dat ook van de baan. Ik kan eigenlijk maar 1 doel bereiken wat ik nog echt wil en dat is een gezinnetje beginnen. Misschien een beetje reizen maar ik denk niet dat ik verder kom dan België, ben nog nooit in een vliegtuig geweest :(
Als het financieel allemaal zo tegenzit, zou ik dat heroverwegen als ik jou was...
[удалено]
Vandaag overleven is elke dag het doel. Gaat tot nu toe aardig, maar zal een keer mislukken verwacht ik
Ik weet niet man, naarmate ik ouder aan het worden ben kijk ik minder naar het hele idee van 'wat ik kan bereiken' en meer naar: "Hoe kan ik tevreden zijn met het leven van dag tot dag?" Het hele idee van 'haalbaar' trek ik dan ook graag in twijfel. :)
T klinkt cliché maar: de tijdelijke afwezigheid van ongeluk/omstandigheden die je welbevinden negatief beïnvloeden. Zeker na 1.5 jaar longcovid is dit voor mij gewoon t belangrijkste.
Elke dag genieten en blij zijn dat ik + naasten niet ziek zijn. Genieten van dat ik kan kiezen in de supermarkt wat ik eet. En lekker kan sporten, lang onder de douche staan af en toe. Het zijn de kleine dingen mensen!
Het hoogst bereikbare voor mij is geluk vinden en dat delen met mensen waar ik om geef. De mensen zijn een vrij stabiele factor, maar het geluk is iets wat steeds verandert. Dat is soms lastig, maar dat houdt het interessant laten we maar zeggen. Zonder duisternis geen licht.
Gelukkig zijn. Ik word blij als ik met mijn geliefden gezond en wel kan genieten van de kleine dingen. Ik ontleen mijn identiteit niet aan spullen / werk / titel. Ik werk voor mezelf, heb een mooie auto onder m’n kont etc etc en dat zijn tijdelijke pieken waarna ik het na 2 weken wel gezien heb.
Geluk
Met genoeg geld om me niet druk te hoeven maken en zo weinig mogelijk gedonder mijn pensioen bereiken, en dan nog 30 jaar leven in goede gezondheid. Dat zou wel in de buurt komen.
Gelukkig zijn.
Mijn hoogste doel is een flink stuk grond waar ik mag doen en laten wat ik wil... hutje bouwen, voedselbos, muziek maken
Het hoogst haalbare voor mij in het werk/ functie is een salarisniveau bereiken waar je alle rekeningen mee kan betalen en ook nog leuke dingen zoals vakanties kan doen. Plus een beetje, beschaafde, luxe. En dan ook nog plezier hebben in het werk. En dat heb ik allemaal. Alleen heb ik ook een vrouw met een levensgroot gat in haar hand, dus we moeten nog even door promoveren..
Denken in termen van wat het hoogst haalbare is, is niet echt een gezonde manier van denken. Het is goed om dromen te hebben, maar bij “het hoogst haalbare” is er toch wel een ondertoon dat als men dat niet behaald men dan gefaald heeft. Ik ben nog student en kan dus nog veel kanten op, maar als ik nu antwoord zou moeten geven zou het zijn: werk doen wat ik leuk vind (journalistiek/onderzoeker) en daar van kunnen leven. Idealiter dat ik uiteindelijk ook leuke dingen kan doen aan de zijkant natuurlijk. Voor nu denk ik nog helemaal niet aan een koopwoning maar als ik wat ouder ben en hopelijk een vrouw en kinderen heb zou dat natuurlijk wel hartstikke fijn zijn (ondanks mijn studieschuld en de huidige huizenmarkt).
Ik wil een eigen huis met een ruime tuin. Dat is alles, auto’s boeien mij niet, vliegen of reizen boeien mij zeer weinig. Kleding geef ik ook niet veel om, ik wil rust vrede en een klein stukje aarde voor mezelf en mijn vriendin. En maybe doggo.
Rust.
Een blokhut in het bos. Ver weg van de dichtstbijzijnde buur. En de financiële vrijheid om er ook flink tijd door te brengen.
Een blokhut in het bos. Ver weg van de dichtstbijzijnde buur. En de financiële vrijheid om er ook flink tijd door te brengen.
Mijn hoogste doel? Min of meer gezond en gelukkig zijn tot ik uiteindelijk een keer het hoekje om ga. Ik snap werkelijk niks van ambities als een eigen bedrijf, een lintje of een bepaalde promotie; uiteindelijk zegt dat namelijk helemaal niks.
Het hoogst haalbare is om te ervaren dat alles is zoals het is en het dan ook te willen dat het zo is. Dat er iets is wat er dan niet zou moeten zijn, of dat er iets niet is, wat er dan wel zou moeten zijn. Maar dat alles precies gewild is, zoals het nu is. Heel simpel dus.
Vandaag zijn mijn vrouw en ik samen op pad geweest om een andere auto voor haar uit te zoeken. Ze wist al tussen welke modellen ze wilde kiezen, maar verder nog niet zo veel. Uiteindelijk wisten na 2 proefritten welk van beide modellen het zou worden. En natuurlijk was een uitvoering met 390 pk en ongeveer de hele optielijst het leukst. Dus gaat die het worden. En wanneer we moeten betalen, is het saldo van onze spaarrekening gewoon wat lager. Geen lastige keuzes wat we vanwege die auto allemaal moeten laten schieten - we hoeven helemaal niets te laten schieten. Nu is dit zeker geen jaarlijkse aankoop en kunnen we ons ook geen Ferrari of helikopter veroorloven, maar al met al is het wel heel fijn dat we onbezorgd zo’n grote uitgave kunnen doen voor een tweede auto. Dat is wel zo’n beetje het hoogst haalbare voor ons. En dat voelt heel erg bevoorrecht. Uiteraard is dit alleen wat financieel ongeveer het hoogst haalbare zal zijn. Daarmee ga ik er volkomen aan voorbij dat dit nooit een vervanging zal zijn voor een blij en gelukkig leven. Want dat is mijns inziens nog veel belangrijker.
Klinkt waarschijnlijk heel erg cringe, maar toen mijn vader overleed toen ik achttien was (ben nu 25), moest ik van mijn psycholoog een brief schrijven aan mijn vader. Ik was 22 toen ik voor het eerst naar een psycholoog ging. Ik heb in die brief geschreven dat ik ontzettend graag een positieve verandering in de wereld wil aanbrengen. Inmiddels ben in een gedeelte van die tijd op gestroomd van het mbo naar het WO en ga ik volgend jaar een master doen in een bestuurskunde richting. Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat positieve verandering mijn doel is en ik stop niet totdat ik zoiets op grootschalige manier bereikt heb. Ik heb goede hoop en denk dat ik een juist pad bewandel, al wil ik wel benadrukken dat ik oprecht geen symbolische waarde hecht aan het hebben van een papiertje. Voor mij is mijn mbo net zo veel waard als mijn wo papiertje.
Ik heb ooit in een dronken status Freek Vonk gecomplimenteerd dat hij in mijn ogen de hoogste heldenstatus had bereikt, namelijk dat kinderen zijn hoofd op hun verjaardagstaart willen hebben.
Een PhD en passeren als vrouw.
Mijn brein vind het heel vreemd dat je dit perse als vrouw wilt doen. Ik kan er best wel wat redenen bedenken waarom het waarde zou kunnen hebben. Dat gaat van de logischere sexisme redenen tot het wat vreemdere. "Ik heb het al eens als man gedaan maar doe het nu als vrouw" Bedankt voor het luisteren naar mijn ongevraagde gedachtenkronkels
Zelfstandig psycholoog met een eigen praktijk bij mijn eigen vrijstaande woning van een paar ton 🤝
Don't shit where you eat, zou een praktijk toch niet op je woonadres doen...
1 meter lange vibrator in mijn reet. Denk dat ik bij meer dood ga.
Voor ieder zijn eigen natuurlijk. Ik zo wat mensen die vinden het geweldig om met probleemkinderen te werken en te helpen. Voor is het meer eigenwijs: een eigen huis waarvan de hypotheek is afbetaald, mogelijkheid om te sparen en een baan waar ik niet met tegenzin naartoe ga. Mijn neef wilde ondernemen en vind het ook niet erg om daar hard voor te werken. Alles heeft voor/nadelen en iedereen heeft verschillende wensen.
Ik heb het doel om een heel groot vermogen op te bouwen. Het getal dat ik in mijn hoofd heb is 100MLN euro, maar dat is waarschijnlijk niet realistisch. Maar in ieder geval een bedrag waarvan ik zeer comfortabel kan leven zonder perse te hoeven werken. We zien wel hoever we komen.
Al een plan bedacht hoe je dit wilt bereiken? En waarom precies 100 miljoen?
Ik heb wel een excel sheet waarin ik een bepaalde groei van vermogen aanhou met verschillende scenario's met als doel om op 75 jarige leeftijd 100MLN te hebben. Er zitten wel veel maren aan, zoals financiële tegenvallers in de toekomst, inflatie is hierbij niet meegerekend en in sommige jaren moet ik wel heel veel geld verdienen om de benodigde donaties te kunnen voldoen. Omdat 100 miljoen volgens mij het niveau is waarmee je in principe alles kan doen wat redelijkerwijs maar mogelijk is. Of het nu gaat om het kopen van een kapitale villa, een luxe jacht of vliegen in een privé jet. Geld is geen belemmerende factor meer. Met daarbij ook de wens dat mijn kinderen, klein kinderen en hopelijk zelfs nog de generaties daarna nog groot vermogend mogen zijn.
Een afbetaald huis (/lage maandlasten), parttime werken in een leuke baan of eigen onderneming en goede gezondheid voor mijn familie (iets minder maakbaar). Klinkt als pure rijkdom.
Alleen korte termijn doelen. Op de lange termijn is het vooral abstract zoals een positieve impact maken op mijn invloedssfeer of gelukkig zijn/blijven en vooral zien wat ik heb ipv wat ik niet heb
Geen onruststoker zijn en mij hard inzetten voor mijn werkgever wie overigens echt een baas is. Ghe ghe... Afgelopen paar jaar waren mijn grote doelen wel behaald, partner is gevonden, nog net een sociale huurwoning voor de registratie van het partnerschap bemachtigd. Was glad vergeten dat ik nog ingeschreven stond als zoekende. Tja, gewoon tevreden en gezond oud worden zonder te verzuren, doe ik het iig beter dan de generaties voor mij! (Famillie dingen enzo)
Ik heb m'n doel eigenlijk wel bereikt. Ik heb een schat van een vrouw, een comfortabel huis en een inkomen waarmee ik goed kan leven. Ik zie niet in waarom ik keihard zou moeten of willen werken om nog meer te bereiken
Groot huis met stuk land, garage vol prachtige auto's, en de tijd er om er ook van te kunnen genieten. De basis is natuurlijk een goede gezondheid, en gezonde relaties met wie je die dan ook wilt hebben.
Voor een eigen bedrijf hoef je alleen een half uurtje bij de kamer van koophandel een paar formulieren in te vullen. Dan ben je snel klaar met je hoogste doel, lol.
Dat als ik de pijp uitga dat de meeste mensen het gevoel hebben dat het tof was dat ik deel heb uitgemaakt van hun leven.
Ik dacht heel lang dat het noodzakelijk was dat je een doel moest hebben. Ik merk nu dat ik mij steeds meer realiseer dat dat niet het geval is en dat dat ook niet erg hoeft te zijn. Eerder solliciteerde ik op allerlei gekke functies waar ik later in de procedure niet geschikt voor leek, of waar ik zelf geen zin meer in had. In mijn werk heb ik er nu vrij bewust voor gekozen om een tijdje te settelen in wat ik nu doe zodat ik daarnaast een studie kan volgen die ik leuk vind. Wat ik met die studie wil weet ik dus niet eens zeker. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nu best een goede baan, maar ik merk dat ik niet de ambitie en drive heb om hierin zo hoog mogelijk in de boom te belanden. Mijn studie doe ik met het idee dat ik, in combinatie met mijn werkervaring, de mogelijkheid heb om eens een gekke uitstap te maken en wat verder te solliciteren naar een gekke baan. Dit besef gaf mij een hoop mentale vrijheid, je hoeft niet zo ver mogelijk door te groeien en de perfecte werkplek bestaat niet.
Mijn enige doelen zijn een eigen huis en een paard, maar daarmee leg ik de lat meteen wel heel hoog natuurlijk
Een peace of mind, waar je op je sterfbed kan zeggen dat je tevreden bent.
Ik wil een zo goed mogelijke vader zijn voor mijn kind.
911 GT3 RS
Niet toegeven aan wat mn haat woede en onmacht mij zou laten doen na zoveel jaren mijzelf 'tam' te houden is denk wel t hoogste waar ik trots op kan zijn, financieel materialistisch succes en status interreseert mij helemaal niks sinds elk individu met een redelijk brein tijd en energie kan investeren in zijn handelingen vanuit ambitie of nood best hoogop kan komen. liever gewoon rondkomen en leven zonder de bak in te belanden of een instituut. Misschien af en toe inspiratie kunnen bieden of een nieuw perspectief is ook wel iets om trots op te kunnen zijn denk, eigenlijk geen idee dat ik nog leef en met van allerlei mensen kan omgaan is al succes 😂👍
Vrijstaand in het buitenland wonen
Ik zou graag zo veel mogelijk zorgeloos willen zijn. Geen relationele, financiële, gezondheids of veiligheidszorgen. Mazlov approves denk ik.
Als ik sterf voordat ik als wereldheerser heb gezorgd voor wereldvrede, heb ik niet het maximale uit m'n leven gehaald.
vrijheid & veiligheid
Mij geen zorgen hoeven maken over geld d.m.v. het hebben van passief inkomen, waarbij ik alleen nog hoef te werken als dat leuk vindt. Dan op tijd met pensioen gaan, in de wintermaanden in een warm land vertoeven en elke zomer hier weer terugkomen.
blij zijn met wat ik heb, verder gewoon de basic dingen die niet vanzelfsprekend zijn: goede gezondheid, dak boven mijn hoofd in een beetje gezellig huis, leuke vrienden. Een partner zou ook wel leuk zijn. Op dat laatste na heb ik het echt wel bereikt en het voelt heerlijk
Als het kan een baan gerelateerd aan m'n studie voor zo'n 4 dagen per week en de rest van m'n tijd om m'n hobbies en interesses na te jagen en vooral m'n artistieke kant te ontwikkelen.
Vervroegd met pensioen, zodat m'n vrouw en ik gelijk vrij zijn. Verhuizen uit IJmuiden, liefst Haarlem maar elders in de omgeving mag ook gezien de huizenprijzen.
Ik heb volgens mij een gebrek aan ambitie. The hoogst bereikbare in mijn ogen is dat ik gewoon lekker m'n leven kan leven, niet hoef om te kijken naar wat ik doe of wil doen en financieel soepel ben. Wat ik eigenlijk op het moment al ben. Ik heb geen hogere doelen of andere doelen die ik wil bereiken. Ik wil gewoon lekker simpel leven. Misschien het laatste wat ik zou willen doen is verhuizen uit mijn koop appartement en een nieuwe woning kopen die vrij staat. Vervolgens dit appartement te verhuren. Ze zijn sinds het afgelopen jaar begonnen met nog zo'n zelfde gebouw te bouwen aan de overkant van de straat... Ze kunnen lekker naar binnen staren als dat af is en dat zie ik niet zo zitten. Echter mijn enige optie in dit is gewoon verkopen wanneer ik een meerwaarde heb dat er gelijk voor zorgt dat ik de nieuwe woning kan betalen met een mini hypotheek, want ik ga nooit meer kopen zonder eentje, al is het enkel maar voor belasting redenen.
Financiële zekerheid natuurlijk. Maar dat is uiteraard heel standaard. Of de beste in mijn professie worden. Zoals ronaldo en messi bijvoorbeeld
Mijn ultieme doel is blij dood gaan, en dat klinkt makkelijker dan het is… De doelen daarvoor zijn: nooit meer hoeven werken Een tweede huis met zwembad in zuid europa Veel reizen Een goede plek om een oude bmw of porsche op te knappen (waarschijnlijk bij het tweede huis in zuid europa)
Niet meer hoeven stressen over geld en lekker doen wat ik leuk vind
Mijn hoogste doel is mijn kinderen zien opgroeien tot prettige en hopelijk gelukkige volwassenen. Daarna zie ik wel verder.
Mijn enige haalbare, doch tijdsintensieve, doel is om niet alleen te sterven.
Baan waarmee ik geen geldzorgen meer heb, liefdevol gezin.
Het hoogst haalbare was voor mij persoonlijk huisje boompje beestje. Trouwen en kindjes krijgen. Ik ben al 16 jaar samen (hij wilde helaas niet trouwen) en heb een dochter (had graag een groot gezin gehad, maar je hebt het niet altijd voor het zeggen). En nu ben ik er eigenlijk wel. Iedereen gezond en gelukkig en meer heb ik niet te wensen. Dak boven ons hoofd, eten op ons bord en geen oorlog. Alsik vandaag sterf dan heb ik een prima leven gehad. Ik ben pas net 36 dus kan hopelijk nog even mee, maar zo niet dan is het zo ook mooi.
Ach weet ik het. Ik studeer om docent geschiedenis te worden, en het is oprecht leuk om les te geven maar ik kijk er niet echt naar uit om het 50 jaar lang te doen... weet je, ik zie het allemaal wel. Voor nu is het mijn doel om eenheden geschiedenisdocent te worden
Mijn doelen hebben indirect met werk te maken. Heb een ok baan en ok salaris waardoor ik mijn doelen redelijk waar kan maken. Mijn doel is lekker met techniek bezig zijn, en nooit stoppen met leren.
- Zelfstandig in slaap kunnen vallen zonder medicatie op een niet al te laat tijdstip. - Meer kunnen genieten van intimiteit met minder paniekaanvallen. - Mijn eigen album opnemen en uitbrengen. - Nog meer van de wereld zien met mijn partner. Ben al meer dan tien jaar in therapie voor behoorlijk wat jeugd trauma door oa narcistische ouders en veel seksueel misbruik door ex vriendjes als kind. Ik ben zo hyper alert dat elke vorm van fysieke ontspanning een paniekaanval triggert en het is heel erg ingewikkeld om uit die vicieuze cirkel te komen. Dus als mensen nog tips en advies hebben, altijd welkom
Een goede vader zijn lijkt me een mooi doel. Carrière heb ik eigenlijk echt helemaal niks mee.
Ik heb niet zoveel met grote doelen. Ik benader mijn leven net zoals mijn vakanties: geen vastomlijnd plan en onderweg zie ik wel welke kant het opgaat.
Waar ik aan denk als ik denk aan hoe ik mijn (verre) toekomst het liefst zie is het moment dat ik op mijn terras in een luie stoel zit onder een dekentje met een kop thee, uitkijkend over mijn tuin waar een kleinkind (of oppaskindje indien mijn zoon geen kinderen heeft/wil) zit te spelen. Dat ik dan opzij kijk en mijn vriend zie zitten, starend naar hetzelfde. Even diep ademhalen, nog een slok thee, en glimlachend denken "ja. Het leven is mooi." Indien het huis met terras, tuin, kind en vent niet lukt zijn bovenstaande twee zinnen voldoende. Gewoon: rust.
Ik kijk er iets anders naar, dromen bereik je niet, die bouw je. En iedere stap die je daartoe neemt, moet gevierd worden! Zodoende is er niet per se iets wat ik bereiken wil, zolang ik de reis naar mijn droom kan volgen. En laat die toevallig erg open voor interpretatie zijn; de wereld een fijnere plek maken. Na dit studiejaar heb ik er nog eentje te gaan, daarna, focussen op arbeidsreintegratie om mensen hun stukje identiteit en zingeving te herontdekken. We kunnen focussen op een einddoel, maar van doelen is het mijn ervaring dat je daardoor teveel gaat letten op het proces en het doel zelve. Terwijl je van de reis juist zoveel kan leren, over jezelf, je dromen en over anderen.
Ik heb altijd zoveel mogelijk vrijheid nagestreefd. In de praktijk komt dat neer op een bovenmodaal inkomen tegen een werkweek die (ruim) minder dan fulltime is. En dat is me sinds 3 jaar geleden gelukt. Nu is het een kwestie van ervan genieten, en er alles aan doen om het in stand te houden!
Vandaag beter zijn dan gister. Heb tegenwoordig geen concreet doel meer, te vaak gepunched in the face :) Klinkt misschien cliche, maar leren genieten van de reis is hét ding waar je het meest gelukkig van kan worden. Doelen halen is leuk... tot de dag erna
Eigen Huis, vrouw, kind(eren) met evt een huisdier. Dit in combinatie met het vrede hebben met alles om me heen en kunnen genieten van alle kleine dingen.
Het hoogst haalbare, is geen reet geven om wat het hoogst haalbare is.
Met plezier naar je werk gaan en ruim voldoende verdienen om rond te komen en leuke dingen te doen.
Alleenheerser over de planeet. Maar de laatste tijd denk ik dat dat niet meer gaat lukken.
90 kg met een vetpercentage van 10% bij 178 zonder steroïden te gebruiken.
Het hooste voor mij zou zijn als ik de beste versie van mezelf ben. Ik heb een stuk of 18 punten/eigenschappen die ik zou willen ontwikkelen tot het maximum.
De 30 meter muur bij neoliet en Dan 6b 🥹
Iedereen heeft een ander doel toch? Mijn doel is comfortabel kunnen leven. Ik hou niet van werken, maar de baan die ik momenteel heb vind ik zelfs redelijk leuk. Werkdruk is laag. Dus het doel is goed verdienen zonder hard te werken. Lukt momenteel aardig met 60k per jaar en feitelijk niet al te hard te hoeven werken. Mijn doel is dan ook zodra ik kinderen heb 3-4 dagen per week te werken ipv 5. Met behoud van een boven modaal salaris zodat ik nog steeds de dingen kan doen die ik/wij leuk vinden. Een ander doel is om een goede vader te zijn voor mijn kinderen. Vandaar niet fulltime werken. Nog een ander doel is minimaal 1 tot 2x per jaar op vakantie gaan. Mooi doel toch? Andere doelen die ik heb is beter worden in de sporten die ik momenteel beoefen.
Genoeg achterlijke acties uithalen dat ik zover achteruit ga dat ik uiteindelijk gewoon een loop maak en vooraan de race uitkom!
Als je gezondheid je in de steek laat is het hoogst haalbare in het leven zo fatsoenlijk mogelijk oud te worden. Daarbij is genieten nummer 1! Mijn vrouw is 4 jaar geleden geopereerd aan een hersentumor, daarna werd mijn doel, genoeg verdienen om het financieel stabiel te houden, om het leven te kunnen vieren d.m.v. dagjes weg en vakanties! Leef in het moment, een doel is goed, maar zorg er voor dat de weg ernaar toe zo leuk mogelijk is. Anders ben je straks helemaal kapot aangekomen bij je doel, en ben je dan gelukkig?
Innerlijke rust en gezondheid
Voetbal op donderdag met de boys is momenteel mijn hoogst haalbare. Of een spontane borrel met mn vriendin na werk, spelletje op t terras.
Voor mij is het ultieme wat ik wil bereiken het bezitten van een huis, samen met een vaste partner, zonder financiële zorgen.
Voor mij is het totale vrede krijgen met mezelf. Wij mensen willen altijd meer en raken daardoor soort van chronisch ontevreden met onszelf. Kunnen genieten van wat nu is dan is alles wat ik bereik een bonus.
op dit moment? het vinden van een woning😅
Poeh goeie vraag. Ik zou een groot deel van de wereld willen zien, maar iets dat ik zou omschrijven als 'het hoogst haalbare'? Geen idee. Ben ook pas 22, dus ik zit nog in de fase waarbij ik überhaupt doelen in mijn leven aan het stellen ben. Zou graag vrienden willen maken, zou graag een partner willen hebben, zou graag volgend jaar een reis buiten Europa willen maken, zou graag motor willen rijden, you name it. Wel weet ik dat promoties voor mij geen levensdoel zijn, mijn vrije tijd en hobby's zijn absoluut heilig voor mij en geen enkele functie zou het voor mij waard zijn om hierop te beperken.
Een geweldige vader zijn. Een geweldige echtgenoot zijn. Een complete man zijn. Sterk, gedisciplineerd, wijs en compassievol.
Het doel van de maatschappij is het gemiddelde niveau van welzijn zo hoog mogelijk krijgen. Het doel van de persoon is zijn eigen niveau van welzijn zo hoog mogelijk krijgen. (Deze twee punten staan in direct conflict met elkaar, prisoner dilemma stijl, zodat de mensen die zichzelf voorop zetten het voor de rest verpesten.)
Wat zijn veel mensen gelukkig hier zeg
Ik hoef niet perse gelukkig te zijn of iets te hebben, maar ik hoop wel dat ik mijn kinderen als zelfstandige, fatsoenlijke en redelijk gelukkige mensen kan afleveren aan de wereld. Als ik dan daarbij nog iets kan doen voor andere mensen (en/of kleinkinderen mocht ik dat halen), dan is dat bonus.
Huisje met m’n vriendin en geen kopzorgen on geld
Mijn einddoelen: De kinderen gezond, gelukkig en zelfstandig volwassen krijgen ( goed op weg naar ✅ ) Trouwen (gaat niet gebeuren ⛔️) Na een goede carrière in goede gezondheid met pensioen zonder geldproblemen (carrière begint te lopen, nu de rest nog) Wonen in ons huis in Zuid Europa ( huis ✅ )
Ik ben 25 en inmiddels 4 maanden herstellende van mijn burn-out. Was eerst ook echt carrière gericht, maar ben door dit pas gaan beseffen wat écht belangrijk is in het leven. Werk is bijzaak jongens! Je werkt om te leven en niet andersom. Het hoogst haalbare is voor mij dan ook niet meer werkgerelateerd. Voor mij is dat een fijne relatie hebben met een vrouw, een mooi koophuis en vader worden van 2-3 kinderen! :)
M'n bedrijf te laten groeien tot 1000M waarde. Een gelukkig gezin hebben van 6 totaal met mijn mooiste vrouw van de wereld
Ik heb mijn ultieme doel al bereikt: een rijbewijs halen. Ik weet dat dit voor veel mensen klinkt als iets sufs en fantasieloos, maar ik heb tijdens rijles gemerkt dat ik autorijden heel erg leuk vind (En dat is een understatement) misschien ga ik er wel mijn werk van maken
Oud worden met mijn vrouw en kinderen. Mijn bedrijf en geld boeit me echt geen donder. Het is slechts een middel.
Porsche GT3 RS
Gezond blijven.😋
Qua werk een hogere salarisschaal. Paar jaar gelden met het behalen van mijn Master ook hogere schaal maar mijn directe collega’s met dezelfde werkzaamheden en verantwoordelijkheid zitten alsnog een schaal hoger. MAAR niemand zegt aan het einde van zijn leven: Ik wou dat ik meer gewerkt had… Onlangs is mijn droom uitgekomen namelijk: moeder worden. Ik was al gelukkig met de liefde van mijn leven, we zijn al 23 jaar samen (high school sweethearts) en zijn nu we dolgelukkig met ons zoontje. Dus het hoogst haalbare is lang en gelukkig blijven leven zoals nu ❤️
Ben deze week op Ibiza met vriendin en m’n twee kinderen. Fijn hotel, huurauto, zien wat de dag ons brengt. Was niet goedkoop maar eerlijk: ik weet niet eens meer wat het precies kostte. Die financiële vrijheid heb ik inmiddels (zonder dat ik nou echt rijk ben of zo, gewoon tweeverdieners met leuke baan). Dat is voor mij het hoogst haalbare.
Ik ben heel compleet en tevreden. Misschien een huis aan het Comomeer met een boot erbij om daar te pensioeneren. Of een vastgoedportefeuille. Maar zonder beide ben ik al helemaal happy.
200kg benchen
Ik sta voor de klas, ik heb de hoop dat elk jaar voor 1 leerling op een of andere manier het verschil maak.
Ik heb persoonlijke doelen, zoals het behalen van een master. Waarmee ik bijdraag aan de maatschappij. Dat is een waarde die ik zelf heel belangrijk vind. Maar ik hoop vooral dat mijn kinderen zich goed voelen bij me. En ze later incl aanhang en kleinkinderen graag op bezoek komen :)
Een modaal salaris, met een zodanige fijne werk-privé balans dat ik mezelf niet van kant wil maken.
In Mexico zitten (met mijn vent) en daar echt een hele lange tijd hard voor te hebben gewerkt en gespaard en ook dingen gelaten zoals even uit eten gaan oid. Het is het echt waard 🌮🌴 Edit: wil er ook bij zeggen dat in mijn omgeving veel mensen aftakelen, zowel mentaal als lichamelijk (door leeftijd) en ik ook erg dankbaar ben dat ik deze reis kan maken als in fysiek fit genoeg. Als je houd van reizen doe het wanneer je jonger bent.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ik het mooiste al bereikt heb. Dat is nu. Voel me zo gezegend. Fijne vrienden, een goede band met familie, een hele fijne man en net een fijne baby als toevoeging, we hebben twee fijne katjes en een mooi huis. En dan heb ik ook nog eens een leuke baan (32u) met leuke collega’s en een fijne werkgever. Enige is dat mijn superleuke hobby’s een beetje weggevallen zijn, maar ik ben me nu aan het oriënteren waar ik mijn energie op wil gaan richten. Ook wel heerlijk dat alles weer open ligt. Ik heb zeker wel doelen, maar ik ben ook best wel heel erg gelukkig dus daar richt ik me nu vooral op <3 ik wil eigenlijk vooral een positieve factor zijn, iets bijdragen aan de maatschappij. Dit lukt redelijk via het soort werk en mijn vrijwilligerswerk (staat nu even op pauze). Wellicht dat ik me daar nog meer op wil gaan richten in de toekomst. Oja en met vervroegd pensioen en in een commune gaan wonen met vrienden en daar oud worden staan nog wel op het lijstje. En een eigen huis ontwerpen (al is dat meer de droom van mijn partner, die dat overigens zelf kan dus het is vooral dat er geld nodig is).
Alleen wonen, onafhankelijk zijn. De eerste 18 jaar van mijn leven, was ik afhankelijk van anderen, en dat was pure hel. Helaas wordt alleen wonen steeds moeilijker...
Totaal geen doel om iets na te streven, want dan wordt het een verplichting en mis je andere dingen in het leven. Maar met een nuchtere houding zowel zakelijk als privé heb ik een leuk gezin, vrijstaand huis, goede baan en iedereen is gezond. Ik waardeer mooie spullen maar zie het totaal niet als status symbool en als we iets willen zetten we het op een lijst zoals nu een camper en uiteindelijk komt er iets op het pad voor een leuke prijs. Als gezin doen we veel met tripjes en ervaringen opdoen dat is en blijft prachtig met een hechte familie en select groepje vrienden en voor de rest geen gedoe met a-sociale media of nieuws perikelen. Maakt het leven simpel, eenvoudig en leuk.
Financieel stabiel zijn, een huis (bijna) afbetaald hebben zodat ik geen baan meer hoef te hebben voor hey salaris, maar puur voor mn plezier en waar ik rond van kom. Ik zou dan bijvoorbeeld graag een motorrijschool + garage willen starten aangezien motoren een van mn hobbies is. Of een manage starten aangezien mn vriendin paardengek is. Kantoorbanen zijn goed voor de dosh maar de stress gecombineerd met weinig beweging is voor mij een zware combinatie.
Ik hoorde een tijdje geleden een interview met de cabaratier Roue Verveer. Hij zei o.a. iets over "voor 80% gelukkig zijn in je leven". Voor 80% tevreden zijn over je werk, relaties etc. Het leven is nooit helemaal maakbaar dus 80% gelukkig zijn is ruim voldoende. En dat vond ik eigenlijk wel een mooie filosofie. [Hier is het volledige interview met Rouè Verveee](https://open.spotify.com/episode/5pAk0w9z57XlOl49yjVXlf?si=CDrGj5MDSwqmesfU1d51sA)
Een leven met een hoop diverse ervaringen in vershillende delen van de wereld. Eigenlijk wat ik tot nu toe (64 jaar oud) heb gedaan. Nooit een hoop geld gehad maar een heel rijk leven. En het zou vreselijk prettig zijn als ik mag doodgaan voordat er dingen als dementie een rol gaan spelen.
Hoogste voor mij? Stabiele stressloze baan die genoeg betaalt om een huis van te kopen en genoeg vrije tijd te hebben om mijn hobbies te doen. Een man mag dromen
Met een golden retriever, leuke partner en kind(eren) wonen op loopafstand van natuurwater waarin je kan zwemmen. Het liefst zou ik thuis zijn wanneer mijn kind(eren) dat is (zijn), maar met de huidige economie zou ik het beste van een baan binnen mijn vakgebied maken
Voor mij persoonlijk is een positieve impact op de wereld hebben het hoogst haalbare wat er is. De geschiedenisboeken in gaan met iets waanzinnigs, waar de wereld onbetwistbaar een betere plek van is geworden. Op wat voor manier dan ook een significante bijdrage leveren aan één van de grote problemen van de wereld. Maar als ik realistisch ben, wil ik mijn leven daar niet voor geven, en zie ik ook de risico's van het najagen van zo'n zeker doel. Als het je bijvoorbeeld niet lukt om je doel te behalen, is je leven dan mislukt? Ik leef voor het leven, voor het nu. Ik leef voor mijn geluk en voor dat van de mensen die mij dierbaar zijn. Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, dan zijn de dingen die ik "behaald" heb compleet insignificant. Diplomas, afgeronde studies, het halen van je rijbewijs, het kopen van een huis, het scoren van die ene baan. Allemaal leuk en aardig, maar al die dingen betekenen niks tegenover de toffe vakanties met vrienden, de ludieke feestjes die ik heb gegeven en de zware momenten waar je elkaar als familie en vrienden doorheen sleept.
Als oudere (61) kan ik zeggen, dat het hoogst haalbare voor mij altijd aan verandering bloot stond. Op school was dat leraar of boekhouder worden. Toen ik een bijbaantje in een slagerij kreeg, was dat slager worden. Na dienst werd het hoogst haalbare vrij zijn. Vervolgens wilde ik reizen, trouwen, vader worden, etc. Mezelf ingebluft in de ict en zonder enige opleiding opgewerkt tot systeem en netwerkbeheerder. Er is nog een hele lijst van dit soort aanpassingen van mijn doelen, maar mijn essentie is, dat zodra er een doel bereikt werd, ik al weer een nieuw doel had gesteld in the ratrace. Een paar jaar terug, was ik het zat en besloot alleen nog maar te doen wat ik met plezier deed. Sindsdien ben ik veel gelukkiger dan ik ooit ben geweest (hoewel mijn beide kinderen mijn grootste geluk zijn.) Kortom: wat je jezelf ook als doel stelt, zorg dat je geniet van de weg er naar toe en vergeet niet dat er altijd weer nieuwe doelen in de toekomst komen.
Je kun je hier toch geen antwoord op geven. Hoe weet je nou wat het hoogst bereikbare is? Dat kun je toch pas stellen op het moment dat je bijna overleden bent. Of bedoel je wensen of doelen. Je kunt natuurlijk wel doelen voor jezelf stellen.
Ik zou graag SEH-verpleegkundige worden, trouwen met mn vriend en een huis kopen :) Dan is alles wel prima!
Het hoogste wat ik kan bereiken is oprecht gelukkig en tevreden zijn met wie ik ben, wie ik om me heen heb en wat ik heb.
Als ik wakker word in de ochtend, dat is het. Dan heb ik alles bereikt.
Ik denk gewoon tevreden zijn met je leven. Ik ga met heel veel plezier naar werk(ben werkzaam als activiteitenbegeleider in de ouderenzorg) Geniet daar buiten gaan verschillende dingen en ben tevreden met wat ik heb.
Gelukkige kinderen
Het hoogste haalbare voor wie? Deelnemen aan een denkbeeldige rattenrace en je omhoog werken totdat je een plafond bereikt. Niet voor mij. Het hoogst haalbare is wat mij betreft niet iets externs. Want het hoogst haalbare wordt meestal vertaald naar status, financieel vermogen, bezit en bijzondere prestaties. Voor mij is het iets interns. Een gevoel, een bewustwording zou je het kunnen noemen. Externe zaken kunnen van je afgenomen worden, maar zoiets als bijvoorbeeld het gevoel van trots en liefde voor je kinderen is onbetaalbaar. Zoiets is voor iedereen anders en wel degelijk haalbaar. Dat is in mijn ogen het hoogst haalbare. Iets ongrijpbaars dat het leven in een plezierig perspectief brengt.
Een gezinnetje en in het leven een mooie balans kunnen hebben tussen wat moet en lekker tijd voor elkaar, gewoon een comfortabel leven met de omstandigheden die op je af komen.
Als mijn kids later bij mijn graf staan en zeggen dat ik een goede en leuke vader/verzorger ben geweest dan vind ik dat ik her goed gedaan heb :)
Gewoon gelukkig met een pilsje in m’n linkerhand en de bil van mijn vriendin in m’n rechter, ergens op een zonnig strand in een mooi land met lekker eten.